Bakit Ka Umiiyak?

Hindi ko alam bakit ako minsan umiiyak.  Hindi ko alam paano tumigil pag umiyak na ko. Hindi ako iyakin.  Minsan lang baka overwhelmed ako.  O di kaya para gumaan loob ko.  Pwede ko din isisi sa hormones siguro.  Pero diba, nakaka-asar 'yung tatanungin ka "Bakit ka umiiyak?' tapos 'di mo alam isasagot mo.  Kasi hindi mo alam bakit.

Masama ba umiyak? Hindi naman di'ba?  Choice mo naman 'yun.  Ikaw naman ang mamamaga ang mata.  Ikaw naman ang sisipunin.  Ikaw din naman ang 'di makakahinga.  So, why bother?

Nalagay na ko sa sitwasyon na wala kang magawa kundi umiyak lang.  Hindi ka makakilos kasi hindi mo alam anong gagawin mo.  Mamamanhid ang buong katawan mo at hihikbi.  Tapos, tutulo na lang uli luha mo.

Una, magugulat ka, matatameme, lilipad ang isip mo at mag-iisip ka na lang, "Bakit"?

Pagkatapos, ayan na ang luha mo.  Ang walang-tigil na pagtulo ng luha mo.  Hanggang sa wala ng nalabas.  Matutulala ka na lang.  Tapos, makakatulog ka na.  Siguro, kung nakakapag-salita lang ang mga unan ko sa kwarto, sasabihin sa akin "Tama na, hayaan mo na... Kaya mo 'yan!"

Sa lahat ng nagpa-iyak sa akin, tagumpay kayo.  Ikaw ma'y tao, hindi tao, mabait, salbahe, pelikula, teleserye, sakit na nararamdaman, o kung ano man yan.  Natalo n'yo na si Berting Labra.  Keep it up! :)

Pero walang masama sa pag-iyak.  Wag n'yo na lang ako tanungin kung bakit ako naiyak.  Kasi, hindi ko 'din alam ang sagot d'yan.

Basketball at Salonpas

Nung kabataan ko, kapag tinanong mo ako kung ano ang tipo kong lalaki, ang isasagot ko:  "Matangkad, moreno na may pagka bad boy look, malaki ang pwet, nakakatawa at magaling mag-basketball.  'Yan ang ideal man ko."

Hindi pangkaraniwan kasi usually ang gusto ng isang babae -- Mabait, responsable, gentleman at matalino.  Hindi ko alam bakit 'yun ang gusto ko.  Siguro moreno kasi hindi naman ako maputi. Matangkad kasi maliit ako.  Nakakatawa para hindi boring kausap.  Bad boy look kasi uso that time.  Magaling mag-basketball kasi fan ako ng PBA.  'Yung malaki ang pwet, hindi ko alam, pero ayoko talaga ang lalaking flat ang pwet at payat.

Kung kilala niyo ko, ang unang boyfriend ko ay swak sa lahat ng tipo ko.  Kumbaga, parang kung nagdasal ka kay God at humiling ng Jowa na gusto mo, eh binigay nya sa'yo ng buong puso.  Pero syempre minsan pala kahit anong gusto mong mangyari o plano sa buhay, eh naiiba.  Hindi nakatakda ika nga.

Fast forward.... nung mga panahong malungkot ako, may isang taong dumating sa buhay ko.  Hindi ko sya gusto.  Hindi ko rin tipo.  Pero, mahal na mahal ko.

Tignan ko nga ang checklist ko:

Matangkad? -- hindi

Moreno? -- pwede na, hindi naman sya maputi

Bad boy look? -- hindi

Malaki ang pwet? -- Oo :)

Nakakatawa? -- Oo :)

Magaling mag baskeball? -- hindi ko alam :)

Nakukwento naman ni TJ sa akin na naglalaro sya ng basketball at sumasali sya sa mga liga sa barangay nila dati nung kabataan nya.  Pero hindi pa kami nun, kaya hindi ko naman sya napanood.  Napanood ko sya once mag Basketball dito sa compound namin pero ang mga kalaro niya eh, panay pamangkin kong bata.  Kaya kapag inaasar ko sya na, "Weh?  Marunong ka ba mag-Basketball? Abangers ka lang ata e." -- Napipikon.

Kaninang umaga, nagpaalam siya sa kin.  Niyayaya daw sya mag-basketball nung mga ka-trabaho nya after shift.  Dun lang naman sa covered court ng office nila.  Natawa ko, sabi ko "Sure ka?"  Sabi nya, "Ayan ka na naman, wala ka man lang ka-moral moral support.  Naturingang asawa kita."  --- Natawa na lang ako.  Kaya, naghanap kami ng Basketball Shorts, Supporter at Sapatos.  Mega bilin naman ako, "Magbaon ka ng tubig!"...  "Mag-iingat ka."  Isa lang nasabi n'ya. "Ney, ihanda mo na ang Salonpas mamaya pag-uwe ko ha." --- Natawa na lang kaming dalawa.

Heto na Chubs, inaantay ka na ng haplos ko at Salonpas. :)

Pink Blouse at Yellow Pants

Natatandaan ko, bumili ako ng damit 'nun.  Kulay pink.  Sabi kasi, swerte daw ang kulay pink sa first date.  Natatandaan ko din kulay yellow ang pants ko 'nun. Natatawa ako pero 'yun 'yung time na nauso yung pants na makulay.  'Yung striking ang colors.  Feeling ko ang ganda-ganda ko nun.  Nag blower pa ko nun.

Sa MOA kami nagkita.  'Dun sa may McDo sa labas.  Nauna akong dumating.  Umupo muna ko sa mga plant boxes dun.  Kinakabahan ako pero mas lamang 'yung excited ako.  Iniisip ko, sana ok ang kalabasan.  Sana, mag-click kami.  Sana di sya ma-bore sa 'kin.

Nag-text na s'ya.  "Nandito na ko sa Mcdo".  Nakita ko na s'ya.  Naka-shades, kulay blue na striped polo shirt ang suot n'ya.  Nung nakita n'ya na din ako, nag-ngitian kami.  Alam mo 'yung feeling ng naglalakad kayo papalapit sa isa't-isa.  'Yung parang sa movie.  'Yung parang airport scene.  Parang ganun naramdaman ko 'nun.  Kinakabahan talaga ko.

Sabi n'ya, "Ano gusto mo gawin?'  Sabi ko, "Kain muna tayo".  Lunch time kasi yun.  S'ya ang namili ng restaurant.  ('Yun na ata ang first and last time n'yang nag-decide kung san kami kakain.)  Sa Tempura kami kumain nun.  Magkatabi kami sa upuan.  Alam ko nahihiya s'ya, pero ako, unti-unti ng hindi.  Gutom na kasi talaga ako nun.  Saka hindi ako type na babae na nahihiyang kumain ng marami.  Ang inorder namin nung time na 'yun yung Curry Rice.  'Yung rice flavored curry na nakabalot sa scrambled egg na parang crepe style.  May drizzled sauce sa ibabaw.  Nag-tempura din kami nun.  Hindi ako ganun kahilig sa Japanese Food.  Tokyo-Tokyo lang ang alam kong kinakainan kong Japanese Fast food, at puro bento style pa 'yun.  Nag-kwentuhan kami ng kaunti after kumain tapos sabi ko nood kami ng sine.  Ako naman ang sasagot.

Umakyat na kami, Ang movie that time is "Journey to the Center of the Earth".  Nakakahiya pa sa may cashier, nag-uunahan kami magbayad ng ticket.  The typical first date.  (Pero ngayon, Ikaw na ha! :))  Ang ending, alam ko s'ya nagbayad pero nilagay ko yung pera sa bulsa ng shirt nya. :)  Hindi namin nasimulan 'yung movie.  Na-late kami.  Baka dahil sa kakapilitan namin kung sino ang magbabayad.

After ng movie, usually kung hindi mag-iikot-ikot sa mall, eh uuwi na.  Niyaya nya ko mag coffee.  Hindi ako mahilig sa coffee talaga.  Pero sige na nga.  Dun sa isang coffee shops sa MOA, maliit na Cafe lang.  Hindi s'ya crowded.  Nalungkot nga ako kasi wala na ngayon 'yun dun.  Dun kami nakapag-kwentuhan.  Medyo matagal din kami dun.  Sa mga oras na 'yun, masaya talaga ko.  Kasi sabi ko, buti na lang di ako nauubusan ng kwento.  Buti na lang ang daldal ko.  Lumabas na din ang kadaldalan niya. :) Sabi ko sa sarili ko, parang effective ang pink blouse at yellow pants ko.  

After mag-kape, hinatid n'ya na ko sa bahay.  After nun, umuwi na s'ya.  Nagtext na kami uli ng nag-text.

---------------------------

FAST FORWARD:

Merong one time nung nagkita kami sa MOA, mag-asawa na kami nun.  Sabi ko "San ka?  San tayo magkikita?"  Ang reply n'ya, "Nandito ako kung san tayo nag-meet nung first date naten." --- 

Kinilig ako kasi nag-flashback ang pink blouse at yellow pants ko. :)

My 2016 Starter Pack

"A year ago, everything was different.  I wouldn't have pictured myself like this.  And now that I look back, I have realized that a year can do a lot to a person."

What has been my 2016 Starter Pack?

1.  Power of Positivity

2.  Forgiveness

3.  Hatred and Worry-Free Heart

4.  Giving More and Expecting Less

5.  Appreciation and

6.  Love

7. Spiritual Guidance

Let me end this post with this:  

"Everything you are going through is preparing you for what you asked for..." - God

Happy Thursday everyone.